Rozdział IX

Lilianna: 

- Ogórki, masło, chleb - powtarzałam niczym mantrę, kierując swoje kroki do najbliższego sklepu spożywczego. 

Po tak nagłym wyjściu Steve'a, moje serce przeżyło nagły wstrząs. Zorientowałam się, że kazałam pocałować się mężczyźnie, którego w ogóle nie znałam.  Ba! Do którego nie miałam nawet numeru komórki! W myślach dziękowałam Bogu, że Rogers był prawdziwym dżentelmenem. Albo idiotą. Przecież to różnie mogło się potoczyć.

Automatyczne drzwi marketu otworzyły się, a moje włosy rozwiał ciepły podmuch powietrza. Ten fakt przypomniał mi, że wizyta u fryzjera jest moim priorytetem. Nie mogłam dłużej chodzić po mieście niczym mieszkanka bezludnej wyspy. Prychnęłam z zażenowaniem. Byłam pewna, że nawet Robinson Crusoe wyglądał lepiej niż ja w tym momencie. 

Steve:

- Co się z tobą dzieje, stary? - spytał mnie Hawkeye, wyciągając w moim kierunku swoją dłoń. Chwyciłem ją i podniosłem się z ziemi.

- Nie wiem - wydyszałem, próbując złapać oddech -  Nie wiem.

Z gardła Sokolego Oka wydobył się chichot, który po krótkiej chwili przerodził się w skrzeczący żabi rechot. 

- Ty się zakochałeś - mówił, nie przestawiając się śmiać.

- Wróćmy do treningu - powiedziałem chłodno i wymierzyłem w stronę Hawkeye'a piękny prawy sierpowy. Mój towarzysz zatoczył się, upadł i złapał się za szczękę. Z kącika ust poleciała mu cienka strużka krwi. Humor, stwierdziłem z niechęcią, nie opuścił go nawet na sekundę. 

- Zakochał się - powtarzał - po siedemdziesięciu latach zakochał się!

Jak na zawołanie w głowie stanął mi obraz Pe... Lilianny. W nozdrzach poczułem słodki zapach fiołków i kwaśnej cytryny. Wyobraziłem sobie, jakby to było mieć w ramionach tą małą dziewczynę. Uśmiechnąłem się i zrobiłem szybki unik. Zaskoczony Hawkeye zatrzymał się, odwrócił i ponownie zaatakował. Tym razem zatrzymałem jego uderzenie, złapałem za bark i mocno wykręciłem. 

- Ty wiesz, że możesz mieć rację? - mruknąłem i puściłem Sokoła - Na dzisiaj, to koniec treningu - dodałem, zamyślony podniosłem tarczę i skierowałem się do swojego pokoju. 

Zastanawiałem się nad tym, czy to możliwe, że moja podświadomość była aktywna przez cały ten okres, kiedy leżałem zamarznięty na dnie oceanu. Może to dlatego nadal żywiłem do Peggy gorące uczucie. Rozmyślanie w kółko o jednej kobiecie mogło wywołać taki efekt. Nawet obsesję. Pokonując kręte schody myślałem też nad drugim rozwiązaniem, zupełnie odwrotnym do tego pierwszego. Co jeśli te siedemdziesiąt lat były dla mnie jak jedna noc? Zmarszczyłem brwi. To chyba było bardziej prawdopodobne. Obrazy z drugiej wojny światowej były dla mnie wciąż żywe, wręcz krzykliwe. Kiedy budziłem się w nocy z łomoczącym, jak ckm, sercem, byłem pewien, że nigdy nie zapomnę tamtych chwil. 

Otworzyłem drzwi do swojej sypialni i rzuciłem na łóżko tarczę. Swoje kroki skierowałem prosto do łazienki. Rozebrałem się i wszedłem pod prysznic. Zimna woda była ukojeniem dla obolałego ciała i zmęczonego umysłu.

Oparłem głowę o kafelki. Byłoby lepiej, gdybym nadal leżał na dnie Atlantyku. 

A z całą pewnością dużo prościej.

Lilianna: 

Zadowolona, zajadałam pyszne kanapki i popijałam gorącą herbatą. Wizyta u ulubionego fryzjera zdecydowanie poprawiła mój nastrój, a telefon od lekarza babci dopełnił kielich radości. Uwierzyłam, że wszystko będzie dobrze i ta myśl znacząco podniosła mnie na duchu. Mogłam z czystym sumieniem oddać się rozmyślaniom o prozaicznych, ale jakże przyjemnych, rzeczach.

Steve. Pomyślałam z uśmiechem, zrzucając temat remontu na dalszy, bardziej odległy i nieosiągalny plan, choć od razu zganiłam się za to w myślach. Z drugiej strony, Rogers był dla mnie postacią, której w ostatnim czasie bardzo dużo zawdzięczałam, więc wydało mi się to w pewnym sensie dość naturalne.

Wiedziałam, ze nie chciałabym mieć w nim wroga. Był taki potężny. Przy nim czułam się jak wyjątkowo malutki skrzat. A raczej skrzacik. Przypomniałam sobie, jak podniósł mnie, zupełnie jakbym była ważącą trzydzieści dekagramów porcelanową lalką. I to uczucie, kiedy obejmował mnie ramionami... 

Z Paulem nigdy nie przeżyłam czegoś takiego. Śmiać mi się chciało. Nie mogłam uwierzyć, że zadawałam się z tym osobnikiem płci... męskiej. Był chudy, jak patyk i do tego żylasty. A jego usta, to... szczelina pompująco-ssąca. Nic więcej.  

Nagle moje serce wykonało w klatce piersiowej  bolesny obrót. 

A co, jeżeli już się nie spotkamy? 

Gdybym była na miejscu Steve'a, i jakaś obca osoba kazała mi siebie pocałować, błyskawicznie uciekłabym na koniec świata, a najlepiej jeszcze kilkadziesiąt kilometrów dalej, ot tak, dla czystej pewności. A on, jakby nie patrzeć, własnie to zrobił. 

Westchnęłam.

Jestem bardzo, bardzo zmienną osobą.
Jestem idiotką.

Zrezygnowana sięgnęłam ręką po pilot i włączyłam telewizor. Jak na złość trafiłam w sam środek dokumentu o Avengersach. 

Nie zmieniając kanału, przełknęłam ostatni gryz kanapki z ogórkiem. Patrzyłam, jak Hulk wyrywa z chodnika uliczną latarnię i rzuca nią w bliżej nieokreślonego osobnika. Iron Man i, zdaje się, Czarna Wdowa, atakowali drugiego bandytę. 

Zagryzłam dolną wargę. Centrum będzie jutro nieprzejezdne, a to znaczy, że będę musiała pójść do pracy, jak zwykle w takich sytuacjach, pieszo. 

Dlaczego oni walcząc z tymi bandytami zawsze musieli demolować pół miasta? 

- Wariaci - mruknęłam i zdenerwowana wyłączyłam telewizor.

__________________________________

28 grudnia, 7 kwietnia.

Co za różnica :D

Jesteście?