Rozdział VIII

Lilianna

Otworzyłam zamknięte oczy i pozwoliłam, by Steve podniósł mnie i posadził na kuchennym blacie, z którego wolną ręką przesunął przeszkadzające przedmioty. Kiedy to zrobił, dotknął swoją dużą dłonią mojego rozgrzanego policzka i pogłaskał go. Chciałam coś powiedzieć, zaprotestować, ale nie mogłam. Nie byłam w stanie. Czułam, jak moje serce topnieje i uwalnia niesamowite ciepło, które natychmiast owładnęło całe moje ciało. Poddałam się temu. Nie byłam w stanie z tym walczyć.

Powoli podniosłam drżącą rękę i machinalnie dotknęłam włosów chłopaka. Były miękkie i jedwabiste. Niczym złoto.

- Pocałuj mnie – powiedziałam miękko, nie mogąc się powstrzymać.

Miałam dziwne przeczucie, że tak właśnie powinno być. Wiedziałam, że to jest głupie i irracjonalne, ale to było silniejsze ode mnie. Ostatnie lata mojego życia były nieustanną walką o lepsze życie i spokojny byt. Nie zaznałam w tym czasie wielu przyjemności. Mój świat obracał się wtedy wokół babci i opłaceniu podatków oraz czynszu. Byłam tym zmęczona. Chciałam zapomnieć.

Twarz Steve’a niebezpiecznie zbliżyła się do mojej, ale nie czułam strachu. Niemal natychmiast owionął mnie przyjemny zapach klasycznej wody kolońskiej. Zatopiłam się w tej woni bez końca. Dawała mi spokój i ukojenie.

Kiedy usta Rogersa zetknęły się z moimi, poczułam, że mój mały świat właśnie się skończył. Miałam wrażenie, że oprócz nas już nic nie istnieje. Delikatnie rozszerzyłam usta i pozwoliłam, żeby Steve zaczął je powoli penetrować swoim językiem. Uśmiechnęłam się do siebie w myślach. Nigdy wcześniej nie zaznałam tego uczucia.

Nie mając odwagi, by odwdzięczyć się tym samym, minimalnie odsunęłam się od blondyna.

- Dziękuję – usłyszałam przy uchu cichy szept, kiedy Rogers oderwał się ode mnie i odgarnął z oczu moją grzywkę. Jego oddech łaskotał moją odsłoniętą szyję. Sprawiał, że czułam się ważna. Wyjątkowa.

Steve wyprostował się i spojrzał na mnie z góry. Musiałam wysoko zadrzeć głowę, żeby móc zobaczyć jego twarz. Patrzyłam, jak Steve oblizał wargi i uśmiechnął się. Jego oczy lśniły. Były niczym jasne gwiazdy, iskrzące na nocnym, granatowym niebie.  

- Dziękuję – powtórzył.

- Nie rozumiem – powiedziałam i delikatnie uśmiechnęłam się – za co?

Ten roześmiał się i zrobił coś, czego się nie spodziewałam. Pochylił się i pocałował mnie w czoło.

- Za to, że nie lubisz superbohaterów.

Roześmiałam się. Podobał mi się ton jego głosu. Jego tembr, brzmienie. Był taki ciepły i łagodny. Zupełnie jak właściciel.

Przełknęłam głośno ślinę.

- Stało się coś? – spytał mnie.

- Tak – powiedziałam – chyba się zakochałam, Stevie Rogersie.

Steve

Siedziałem na sofie i obracałem w dłoni medalion, w którym trzymałem zdjęcie Peggy. Słowa, które wypowiedziała Lilianna, zaskoczyły mnie. Mimo że przez całe życie marzyłem o tym, żeby je usłyszeć, nie byłem pewny, czy byłem na nie gotowy.

Spojrzałem na strój Kapitana Ameryki, wiszący na oparciu krzesła. Zawsze myślałem, że mundur jest najkrótszą drogą do serca kobiety. Nigdy nie sądziłem, że stanie się przeszkodą.

A jednak…

Westchnąłem i położyłem głowę na miękkich poduszkach. Musiałem się pozbierać, a Lilianna mi na to nie pozwalała. Niebiosa jedyne wiedzą, jak bardzo chciałem wieść z nią normalne życie, ale nawet całując ją, miałem przed oczami obraz pięknej Peggy Carter. Wbiłem paznokcie w obicie sofy. Co było ze mną nie tak? 

____________________________

Mały przedsmak tego, co czeka Was za parę dni ;)
Witajcie znowu i dziękuję, że jesteście :)