Rozdział VI

Lilianna:

          Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Chodziłam w tę i z powrotem po mieszkaniu, przestawiając z miejsca na miejsce różne przedmioty. Moje wnętrzności skręcały się z nerwów, a w głowie czułam bolesne kołatanie. Wiedziałam, że powinnam usiąść i odpocząć, ale strach brał nade mną górę. Najchętniej ubrałabym buty i wyszła na miasto szukać babci, ale miałam na tyle zdrowego rozsądku, żeby tego nie robić.
            - Proszę zostać w domu – powiedział policjant – zajmiemy się tym.
          Czekałam bezczynnie tak już od ponad dwóch godzin. Na dworze zaczęło się robić coraz chłodniej. Zapadł wieczór. Światło ulicznych latarni odbijało się od szyb i wpadało do ciemnego mieszkania. Martwiłam się. Oprócz babci nie miałam już nikogo, nie wiedziałam, czy poradziłabym sobie z kolejną stratą bliskiej mi osoby.
           Stop! - krzyknęłam w myślach, zatrzymując w ten sposób pociąg najczarniejszych wizji, pędzących w zawrotnym tempie przez moją głowę. Musiałam wierzyć, że wszystko będzie dobrze i że policjanci szybko znajdą staruszkę. To było jedyne wyjście. Jedyne wyjście, żeby nie zwariować.
           Z cichym westchnieniem weszłam do kuchni, zapaliłam światło i zasunęłam rolety. Jak w transie nastawiłam wodę na gazie. Nie chciałam się do tego przyznać, ale byłam zmęczona. Miałam wrażenie, że dzisiejszy dzień ciągnął się w nieskończoność. Dotknęłam dłonią czoła. Pod palcami wyczułam wyraźne strupy po ranach, które przypomniały mi o wczorajszym dniu. Usiadłam na drewnianym krześle i położyłam prawą rękę na stole. Zamknęłam oczy, by po sekundzie odtworzyć po raz kolejny całe tamto wydarzenie. Dachujące auto, krzyki ludzi. Moim ciałem wstrząsnął potężny dreszcz. Miałam dziwne wrażenie, że dopiero teraz odczuwam skutki wczorajszego wypadku. Wszystko było takie realne, takie prawdziwe. Teraz widziałam każdy szczegół, który przedtem umknął mojej uwadze. Widziałam małe dziecko, które przerażone wtulało się w pierś swojego ojca. Miłą, starszą panią, która chaotycznym ruchem kreśliła na piersi znak krzyża. No i Steve'a, który odepchnął mnie i zasłonił własnym ciałem. Uśmiechnęłam się blado. On też miał niesamowite szczęście. Samochód zatrzymał się przecież tuż przed jego nosem.
           Z zamyślenia wyrwał mnie natarczywy gwizd czajnika. Podniosłam się i drżącą ręką zalałam wrzątkiem herbatę. Od czasów mojego najdawniejszego dzieciństwa piłam ją przed snem. Bez niej nie potrafiłam zasnąć. Uśmiechnęłam się na wspomnienie pewnego majowego wieczoru. Miałam wtedy chyba siedem lat. Siedziałam na kolanach mojej mamy z gorącym kubkiem w ręku i patrzyłam, jak tata, czerwony ze złości, próbuje zerwać z siebie kucharski fartuch. Pamiętam, że tego dnia wygłosił  długą przemowę o tym, że to mężczyźni są lepszymi kucharzami od kobiet i żeby to udowodnić, upiekł sam ciasto. Mimo najlepszych chęci, tata okazał się być jednak okropnym kucharzem. Pół kuchni zdemolował, ciasto przypalił  i tak mocno zawiązał wokół szyi tasiemki od fartucha, że dopiero nożyczki pozwoliły mu się od niego uwolnić.
           Westchnęłam. Oddałabym wszystko, żeby przeżyć te chwile jeszcze raz. Żeby móc ich jeszcze raz zobaczyć. Żeby raz na zawsze zmienić bieg historii. Niestety wiedziałam, że było to niemożliwe. I bardzo mnie to bolało.

*

Steve:

          Mówi się, że nic na świecie nie dzieje się bez przyczyny. Wszystko co nas otacza, istnieje, ma swój cel, ma misję, którą musi wypełnić. Zastanawiając się nad tymi słowami, dorysowałem węglem kolejne kreski, które dopełniły wizerunku Statuy Wolności. Skończywszy, wpatrywałem się przez chwile w symbol Nowego Jorku malujący się na białej kartce. Czegoś mi w nim brakowało, ale nie wiedziałem czego. Może wina leżała w złym świetle? Perspektywie? Nie. Tu chodziło o coś innego.
          Zrezygnowany odłożyłem niedbale zeszyt na łóżko. Powrót do siedziby Avengersów był poważnym błędem. Myślałem, że znajdę tu spokój. Nie pomyliłem się, ale nie tego w tym momencie potrzebowałem. Cisza, która otaczała mnie ze wszystkich możliwych stron, denerwowała mnie. Czułem się osaczony. Chciałem wyjść z tego pokoju, ale gdzie mógłbym się udać? Większość moich przyjaciół już nie żyła, a dziewczyna, którą kochałem nie kontaktowała ze światem. Skrzyżowałem ręce na piersi. Peggy była niesamowitą kobietą. Piękną i potężną. Zawsze wiedziała, czego chce i uparcie dążyła do celu. Gdy go obrała, nikt nie był w stanie jej powstrzymać. To mi imponowało. Od zawsze.
           Mimo iż czas nie oszczędził jej urody, a zmarszczki oszpeciły jej cudowną twarz, wiedziałem, że ona na zawsze zostanie moją Peggy. Kobietą, którą pokochałem od pierwszego spojrzenia. Nie dbałem o jej wygląd. Dla mnie była tak samo piękna, jak siedemdziesiąt lat temu.
           Prychnąłem. Siedemdziesiąt lat. Nie mogłem przyjąć do wiadomości, że spędziłam tyle czasu zamrożony w bryle lodu na samym dnie Atlantyku. Moje życie powinno się inaczej potoczyć. Powinienem siedzieć teraz w fotelu przy Peggy, patrząc jak nasze wnuki bawią się wesoło na dywaniku z niesfornym kotem. Westchnąłem. Niektóre rzeczy nie idą po naszej myśli. Szczególnie te najważniejsze.
          Przeszedłem przez pokój i otworzyłem drzwi szafy. Wyjąłem z niej kurtkę od dresu i zarzuciłem ją na biały podkoszulek. Nie było sensu rozpamiętywać rzeczy, na które nie miało się wpływu. Chciałem pójść do parku, pobiegać. Oczyścić siebie z negatywnych emocji.

*

Lilianna:

          Minęły już cztery dni od czasu zaginięcia babci. Przez ten czas nie dostałam żadnych konkretnych informacji od policji. „Proszę być dobrej myśli – mówił za każdym razem policjant  - wciąż szukamy”
          Mimo całej tej sytuacji starałam się udawać, że wszystko jest w porządku. Nie dla otoczenia, dla siebie. Miałam nadzieję, że im rzadziej będę myśleć o samotnie tułającej się po Nowym Jorku babci, tym szybciej problem sam się rozwiążę.
          Prychnęłam i otworzyłam drzwi mojego mieszkania. Kogo ja oszukiwałam? W pracy było mi łatwiej. Mając zajęcie i obsługując tabuny ludzi napływających do knajpy na mecz footballu, zwyczajnie nie miałam czasu na zamartwianie się. A teraz? Co miałam ze sobą zrobić? Każdy cal podłogi lśnił czystością, w szafach panował idealny ład i porządek, a na półkach nie było ani jednego okruszka kurzu.
          Zdjęłam buty i cisnęłam je w kąt.
          „Przynajmniej potem będę mieć co posprzątać” - pomyślałam z przekąsem.
          Weszłam do łazienki i od razu puściłam do wanny wody. Doszłam do wniosku, że gorąca kąpiel należy mi się po całym dniu spędzonym w pracy. Powoli zaczęłam się rozbierać, a kiedy wanna napełniła się do połowy, wlałam do niej odrobinę płynu o zapachu dzikiej róży.
          Zapach, który mnie otoczył rozjaśnił moje myśli. Weszłam do wanny i momentalnie wzdrygnęłam się. Woda była odrobinę za gorąca, mimo to z lubością zanurzyłam się w białej pianie i zamknęłam oczy. Ulga, którą poczułam w nogach była nie do opisania. Zerknęłam na nie. Były całe opuchnięte i obolałe. Od razu obiecałam sobie, że  nigdy więcej nie wezmę dwóch zmian pod rząd. To było stanowczo ponad moje siły.
         Westchnęłam. Dźwięk lejącej się wody i słodki zapach róż koiły moje zmysły. W tym momencie było mi dobrze i chciałam, żeby ta chwila trwała wiecznie. Niestety to wrażenie minęło, kiedy w całym domu rozległ się natarczywy dzwonek telefonu stacjonarnego. Szybko podniosłam się i owinęłam w czerwony ręcznik. Rozgrzana gorącą wodą, momentalnie zmarzłam idąc przez przedpokój, zostawiając za sobą mokre ślady stóp.
          Moja ręka zamarła zanim podniosłam słuchawkę telefonu. Ukradkiem zerknęłam na tarczę zegara. Była godzina dziesiąta w nocy. Kto mógłby do mnie teraz dzwonić? Czy na pewno chcę odebrać? - przeszło mi przez myśl.
          - Tak, słucham? - powiedziałam do telefonu.
          - Panna King? - usłyszałam w słuchawce nieznany mi głos mężczyzny – znaleźliśmy pani babcię.




_________________________

Notka miała się pojawić już dawno, ale komputer zawiódł.
Tak zwana złośliwość rzeczy martwych.
Zagadki pod ostatnim postem nikt nie rozwiązał, ale wyjaśni się ona za parę rozdziałów.

Mam nadzieję, że VI Wam się podobała, mimo iż nic się w niej nie dzieje.
Ufam, że Was mimo wszystko nie rozczarowałam.
Czasami trzeba zwolnić, żeby później móc przyspieszyć.
Następny będzie lepszy. Musi być.