Rozdział V

Lilianna:

  Siedziałam na łóżku, opatulona szczelnie kołdrą i piłam gorące kakao. Co jakiś czas uśmiechałam się do niebieskiego kubka, zupełnie nie wiedząc dlaczego. Było mi weselej i lżej na duszy. Nawet gwar Nowego Jorku nie zdołał popsuć mojego humoru. Miasto wydało mi się być piękniejsze i bardziej znośne. Wydawało mi się, że można je lubić. Upijając łyk ciepłego płynu i rozkoszując się czekoladowym smakiem, myślami wróciłam do mojego spotkania ze Steve'em
  - Muszę już iść, Lilianno – powiedział blondyn, kiedy zeszliśmy z dachu budynku – Obowiązki wzywają.
  - Rozumiem – odpowiedziałam – Dziękuję, że opowiedziałeś mi tę historię i ...
  Na te słowa Steve roześmiał się, przerywając mi w pół zdania i spojrzał na mnie pobłażliwym wzrokiem.
   - No co? - spytałam zdezorientowana myśląc, że palnęłam kolejną głupotę.
   - Nic – uśmiechnął się, pokazując idealne białe zęby – Tony nie cierpi, kiedy opowiadam mu zamierzchłe historię, sprzed potopu biblijnego, jak on to nazywa.
   Uśmiechnęłam się, zastanawiając się kim może być ten Tony. Jego bratem, synem? Chłopakiem? Wzdrygnęłam się na samą myśl. Nie, to niemożliwe. Chociaż...
   - Do zobaczenia następnym razem, Lilianno – zarumieniłam się, kiedy niebieskooki ujął moją dłoń i mnie w nią pocałował.
   - A więc będzie następny? - spytałam się, kiedy Steve ruszył w tylko sobie znanym kierunku.
   - Obiecałaś mi kawę, pamiętasz? - rzucił na odchodnym, oglądając się za ramię.
   Delikatnie się uśmiechnęłam, podniosłam prawą rękę i pomachałam mu na pożegnanie. Blondyn uniósł kącik ust i po chwili zniknął za rogiem ulicy, a ja chwilę później wróciłam autobusem do swojego mieszkania.
   Co to był za dzień.
   Westchnęłam i, wracając do rzeczywistości, oparłam się głową o chłodną ścianę mojego pokoju. Wydawało mi się, że to był sen. Że moje życie w ciągu jednego dnia zmieniło się w bajkę. Przecież... przecież to było niemożliwe. Takie rzeczy się przecież nie działy! Młoda dziewczyna, uratowana spod kół... Nie, nie, nie. To dobry schemat na film, albo książkę, a z całą pewnością nie na moje życie.
Rzuciłam okiem na biurko, na którym stały zdjęcia moich rodziców. Uśmiechnęłam się smutno. Za niecały miesiąc minie piąta rocznica ich śmierci. To strasznie, strasznie długo, ale boli tak samo jak wtedy. I żal mi tak samo jak wtedy. No cóż, życie to nie bajka. Czasami chciałabym o tym zapomnieć i zacząć żyć nowym życiem. Życiem bez bólu i cierpienia. Chciałabym, ale coś mi na to nie pozwala. Moje przeklęte serce.

Steve:

   Zacisnąłem palce wokół szyi Dead Pool'a, patrząc, jak wróg zajadle miota się, chcąc uwolnić się z mojego uścisku. Robił to wyjątkowo nieudolnie. Widząc, że się dusi, puściłem go, by po chwili złapać za jego prawą rękę. Wykręciłem ją i szybkim ruchem przygwoździłem bandytę do zimnego chodnika. Jęknął, gdy jego głowa spotkała się z twardym podłożem.
  - Hawkeye! - krzyknąłem na towarzysza. Ten odwrócił się i sekundę później stał przy mnie – Kajdanki.
   Razem obezwładniliśmy i skrępowaliśmy Dead Pool'a. Byłem miło zaskoczony. Dzisiejsza misja poszła nam zaskakująco łatwo.
  - Co z nim zrobimy? - spytał Sokół, otrzepując swój czarny kostium z brudu i kurzu.
  - To co zwykle – westchnąłem, po czym wyciągnąłem z kieszeni munduru telefon.
   - Fury? Mamy go. Nova Road, Brooklyn.
  - Przyjąłem. Bez odbioru – usłyszałem w słuchawce rzeczowy głos szefa T.A.R.C.Z.Y .
   - Muszę przyznać, że poradziłeś sobie z nim dość szybko, Kapitanie – odezwał się nagle Sokół, podnosząc z ziemi Dead Pool'a. Na twarzy łucznika pojawił się uśmiech, w którym wyczułem nutkę nieskrywanej złośliwości – Iron Man'owi zajęło to pięć minut, podczas gdy tobie wystarczyły dwie.
    Zaśmiałem się serdecznie.
   - Wiesz... - powiedziałem, puszczając Howkeye'owi oczko – Ja tyle nie gadam.
  - Racja – przytaknął Sokole Oko, szczerząc zęby w uśmiechu.
   Miałem dodać coś jeszcze, ale usłyszałem nad swoją głową potężny warkot silnika. Podniosłem wzrok. Helikalier przybył. Patrzyłem, jak wykwalifikowani agenci T.A.R.C.Z.Y zjeżdżają po linach. Była w tym czysta perfekcja.
  - Szybko wam to poszło – oznajmił agent Coulson, podchodząc i otwierając swój notatnik – Co mój ulubieniec nawiwijał? - dodał, wskazując Dead Pool'a końcówką długopisu.
  - Wysadził starą fabrykę mebli na rogu Toluka Lake, na szczęście pustą. Zdemolował ulice Preston Rd i połowę Kendell St. Zniszczył też z piętnaście samochodów.  Obyło się bez ofiar śmiertelnych, ale jest parę rannych – odpowiedziałem.
   Coulson westchnął, zapisując w zeszycie wszystkie informacje. Na jego czole pojawiła się bruzda, która uwydatniła głębokie dołki pod oczami. Ewidentnie było widać, że zarwał kilka ostatnich nocy. Był przemęczony.
   - Nie dobrze – oznajmił, kiwając głową – Mamy dziurę w budżecie. Środków ledwo wystarczy na naprawę zniszczeń, nie mówiąc już o wypłacie odszkodowań. Chyba będę musiał zadzwonić do premiera... - Coulson, chowając notes w kieszeni, przetarł wolną ręką oczy. - No cóż. Panowie... – odwrócił się i spojrzał na pozostałych agentów – zabieramy go.
   Agenci T.A.R.C.Z.Y chwycili Dead Pool'a, przypięli się do lin i, z szybkością błyskawicy, wrócili do helikaliera. Zagwizdałem z uznaniem. W '43 nawet o czymś takim nie marzyłem.
  - Dziura Budżetowa? Myślisz, że obetną nam pensję? - spytał z przerażeniem Hawkeye.




Lilianna:

   - Babciu, to ja. Lilianna, twoja wnuczka, pamiętasz? - spytałam z bólem, patrząc się uparcie w zielone oczy staruszki. Widziałam w nich strach i zdezorientowanie, a nie miłość, tak jak zazwyczaj. Podeszłam do niej, ale babcia cofnęła się, wręcz zaszyła w najciemniejszym kącie pokoju.
  - Nie znam Cię, odejdź! - krzyknęła, wyciągając przed siebie ręce w geście obronnym.
   Zastygłam w bezruchu, siłą hamując łzy, które niebezpiecznie napłynęły mi do oczu. Wzięłam głęboki wdech, by choć trochę uspokoić skołatane nerwy. Musiałam to jakoś przetrwać.
   - Nazywam się Lilianna King – powiedziałam, siląc się na spokojny i opanowany ton głosu – Jestem córką Niny i Petera, twojego syna.
   - Peter – wyszeptała – gdzie on jest? Gdzie jest mój syn?
   Zamarłam. Nie wiedziałam co powiedzieć.
   - Gdzie jest mój syn?! - powtórzyła, podnosząc głos – Odpowiedz!
   - Zginął w wypadku – powiedziałam cicho, nie spuszczając z niej wzroku. Babcia pobladła.
  - Nie wierzę Ci – powiedziała w amoku – nie wierzę...
  Nie zauważyłam, kiedy oderwała się od ściany i, z siłą o którą nigdy jej nie podejrzewałam, rzuciła się na mnie. Nie zdążyłam nawet zareagować, w ułamku sekundy znalazłam się na podłodze. Szybko zasłoniłam twarz rękoma, chroniąc się przed silnymi uderzeniami.
  - Babciu, przestań! - zdołałam z siebie wydusić, ale to tylko pogorszyło sytuację.
Nie mogłam się bronić. Nie byłam w stanie podnieść ręki na babcię. Chwyciłam rękami jej dłonie, chcąc zatrzymać ciosy, ale to nie pomogło. Babcia wyrwała się, chwyciła pobliski wazon i rzuciła nim we mnie.
Poczułam silny ból głowy, zanim straciłam przytomność.




Steve:

   Szedłem wolnym krokiem przez ulice Nowego Jorku. Była godzina szesnasta i nie wiedziałem, co mam zrobić z wolnym czasem. Nie mogłem już dłużej wytrzymać w sali treningowej. Biel ścian wyprowadzała mnie z równowagi. Potrzebowałem w tej chwili czegoś innego, czegoś... znajomego. Stanąłem i rozejrzałem się po okolicy. Westchnąłem i ruszyłem dalej przed siebie. W tym mieście już nic nie było znajome.
   Pamiętaj, żeby zawsze być sobą – powiedział na łożu śmierci mój ojciec.
  - Ja nie wiem, jak to być sobą. Zapomniałem, tato – szepnąłem pod nosem.
  Dwudziesty pierwszy wiek mnie przerażał. Tu wszystko było nowe. Mimo iż wiele rzeczy zmieniło się na lepsze, czasami chciałbym wrócić do ery, w której byłem zwykłym studentem sztuki.
   No tak – pomyślałem – sztuka. 
   Długo się nie zastanawiając, ruszyłem prosto w kierunku najbliższej galerii handlowej. Szybko znalazłem sklep papierniczy.
   - Poproszę czysty zeszyt i węgiel - powiedziałem do sprzedawcy.
   Zapłaciłem za zakupy i pognałem, jak szalony, do budynku, w którym spędziłem dzisiejsze popołudnie. Pokonałem szybko schody i usiadłem na krawędzi dachu. Otworzyłem zeszyt. Poczułem się jak za dawnych czasów. Mając pod sobą obraz Nowego Jorku, zacząłem malować.


Lilianna:


   - Auć – syknęłam z bólu, powoli otwierając oczy. Obraz na początku był zamazany, lecz po chwili nabrał ostrości. Przyłożyłam rękę do bolącej głowy, nieświadoma, co przed chwilą się wydarzyło. Usiadłam, krzywiąc się z bólu.. Wokół siebie dostrzegłam pełno odłamków stłuczonego wazonu należącego do babci.
  - O Boże! - wyszeptałam – Babcia!
  Gwałtownie wstałam, przez co momentalnie zakręciło mi się w głowie, a oczy zaszły mgłą. Gdybym nie oparła się o szafę, upadłabym. Podpierając się o ściany, ostrożnie doszłam do przedpokoju, gdzie znajdował się telefon. Rzuciłam okiem na drzwi do mieszkania. Były otwarte na oścież. Nie wiedziałam ile czasu byłam nieprzytomna, to mnie przerażało. Babcia mogła być gdziekolwiek. Szybko wykręciłam numer  i przyłożyłam słuchawkę do ucha.
   - Halo? Policja? Chciałam zgłosić zaginięcie...




_________________________________

Nie wiem co myśleć o tym rozdziale. Fragmentami mi się podoba, fragmentami... wręcz przeciwnie. Pozostawiam Wam to do oceny :)

Wraz z nowym szablonem i rozdziałem, pojawiła się aktualizacja w zakładce Bohaterowie.

Ojej. Wszędzie dobrze, ale w Polsce najlepiej.
Pozdrawiam :)


Ta, która wyłapie błąd, który wkradł się w to opowiadanie, dostanie ode mnie książkę, którą sama sobie wybierze i którą wyślę jej pocztą. Tak więc... do dzieła. Podpowiem, że to błąd logiczny.
Wierzę w Ciebie, Wilczyco