Rozdział IV

Steve:

Prowadziłem Liliannę do pobliskiego wieżowca. Dziewczyna była spięta i zdenerwowana. Co parę kroków oglądała się za siebie, tak jakby chciała zapamiętać drogę, którą właśnie przebyła. Zaśmiałem się pod nosem. To nie był chyba  najlepszy pomysł na rozpoczęcie znajomości.
- Masz lęk wysokości? - spytałem po chwili, chcąc zacząć rozmowę.
          Lilianna spojrzała na mnie z zainteresowaniem. Uśmiechnąłem się do niej.
- Chyba nie – powiedziała, marszcząc czoło – Steve! - zatrzymała się nagle i wyrwała swoją rękę z mojego uścisku – Co ty planujesz?
Patrzyłem z rozbawieniem, jak dziewczyna taksuje mnie wzrokiem, doszukując się jakiegoś podstępu. Czyżbym był aż taki przerażający?
- Chcę Ci tylko coś pokazać, chodź...



Lilianna:

Pozwoliłam, by Steve wziął mnie z powrotem pod ramię. Kiedy mnie dotknął poczułam, że przez plecy przebiegł mi delikatny dreszcz. Spojrzałam na niego. Był całkowicie rozluźniony, tak jakby był przyzwyczajony do takiego traktowania kobiet. Westchnęłam. Przez głowę przeleciał mi obraz Paula – mojego byłego chłopaka. W porównaniu do Steve'a, Paul zachowywał się jak ostatni  cham i prostak. Patrząc na tamte wydarzenia z dość znacznego upływu czasu, nie mogłam uwierzyć, że zadawałam się z takim człowiekiem. Nie mogłam uwierzyć, że taki człowiek potrafił mnie tak dotkliwie zranić.
- Stało się coś? - spytał po chwili blondyn, nie zatrzymując się – Posmutniałaś.
Nie wiedziałam co mam odpowiedzieć, jak zareagować. Przecież nie mogłam mu powiedzieć prawdy. Zdziwiło mnie, że Steve był taki bezpośredni.
- Nie, nic się nie stało – powiedziałam, siląc się na uśmiech – Powiedz mi lepiej, gdzie mnie prowadzisz.
- Tu – oznajmił krótko i wskazał ręką na pobliski budynek.
Otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia. Staliśmy przed ogromnym, lecz starym blokiem. Niektóre okna były zabite deskami, a w innych spokojnie falowały na wietrze brudne firanki. Na ścianach budynku widniały obrzydliwe graffiti. Byłam zdziwiona, że władze miasta jeszcze nie zburzyły tej meliny. Nie wiedziałam, dlaczego Steve mnie tu przyprowadził. Nie widziałam tu nic ciekawego.
- Ale... dlaczego? - spytałam zdezorientowana – Przecież...  nic tu nie ma.
Mężczyzna uśmiechnął się ciepło i spojrzał na mnie. Błękit jego tęczówek zdawał się przenikać mnie do głębi. To było zawstydzające.
- Wiąże się z tym miejscem ciekawa historia, wiesz? - widząc moje zdumienie, dodał – Opowiem Ci, jak wejdziemy na dach.



Steve:

Wdrapywaliśmy się powoli po krętych schodach budynku. Winda była zepsuta, więc schody wydawały się być jedynym możliwym rozwiązaniem. W powietrzu można było wyczuć zapach grzybów i stęchlizny.  Lilianna, co mnie zdziwiło, nie skarżyła się. Dzielnie wspinała się po kolejnych piętrach, choć widziałem, że kosztuje ją to coraz więcej wysiłku.
W czasie wspinaczki na sam szczyt, próbowałem wydobyć z dziewczyny jakieś informacje. Przychodziło mi to z niemałym trudem. Zauważyłem, że Lilianna jest zamkniętą w sobie osobą, niewiele mówiącą na swój temat. Jej odpowiedzi były zdawkowe i wymijające. Miałem wrażenie, że dziewczyna wybudowała wokół siebie ogromny mur, broniący ją przed światem zewnętrznym. Nie wiedziałem dlaczego tak się zachowywała. Była młodą, piękną kobietą o szlachetnych rysach i jasnej karnacji. Cały świat stał przed nią otworem. Miała możliwości, perspektywy... Dlaczego ich nie wykorzystała?
- Steve – Lilianna jęknęła cicho, szarpiąc mnie delikatnie za rękaw błękitnej koszuli – Ja już więcej nie dam rady – powiedziała, po czym powoli usiadła na kamiennym schodku, pokrytym grubą warstwą brudu. Oparła głowę o ścianę i zamknęła zielone oczy. Gdyby nie fakt, że jej klatka piersiowa nadal się unosiła, pomyślałbym, że zemdlała – Wybacz, ale nie jestem dobrym piechurem – oznajmiła, próbując wyrównać oddech – Nie mam kondycji.
- Jesteśmy na dwudziestym pierwszym piętrze, Lilianno – powiedziałem spokojnie, krzyżując ręce– masz prawo być zmęczona.
           Dziewczyna otworzyła nagle oczy i spojrzała na mnie oskarżycielsko.
- A ty? - spytała, wskazując na mnie dłonią  – Nawet się nie zdyszałeś! Jesteś supermanem, czy co?
Zaśmiałem się głośno. No cóż. Prawie zgadła.
- Może – odpowiedziałem jej wesoło i stanąłem naprzeciw niej – W każdym razie moc czytania w myślach z pewnością by mi się przydała.
Patrzyłem, jak Liliannie rzędnie mina. Był to komiczny widok. Wyglądała jak mały kociak, który myśli, że jest tygrysem.  Zacząłem się również zastanawiać, czyżby ta nieśmiała z pozoru dziewczyna miała jakieś nieczyste myśli, które chciała za wszelką cenę ukryć?
- Jesteś niemożliwy – skwitowała, po czym na powrót zamknęła powieki.
- I kto to mówi? - spytałem, naśladując jej ton – Na początku nie odezwałaś się do mnie zawstydzona jednym słowem, ale potem wystarczyło dwadzieścia parę pięter, żebyś zaczęła robić mi wypominki. Chryste! Morze, ogień i kobieta. Trzy nieszczęścia – dodałem z udawaną dezaprobatą, kiwając przy tym głową.
Lilianna nie dała za wygraną.
- A Ty, zamiast usiąść ze mną w kawiarni jak człowiek,  przyprowadziłeś mnie w to miejsce, które z pewnością jest meliną jakieś szajki!
- Sugerujesz, że zwabiłem cię tu podstępem, by podle wykorzystać? - spytałem poważnie.
- Nie – odpowiedziała niemal natychmiast i otworzyła oczy, co bardzo mnie ucieszyło. Lubiłem zieleń jej tęczówek – Nie jesteś takim typem człowieka, jesteś za dobry.


Lilianna:

Steve z tajemniczą miną oderwał się od poręczy, o którą się opierał i pochylił nade mną. Kiedy to zrobił owionął mnie przyjemny zapach klasycznej wody kolońskiej. Nie mogąc oderwać wzroku od jego hipnotyzujących błękitnych oczu, spłonęłam rumieńcem zawstydzona tą bliskością. Czułam się niezręcznie. Od niepamiętnych lat nie pozwalałam, żeby ktoś się do mnie aż tak bardzo zbliżył. To było przytłaczające.
- Jesteś tego pewna, Lilianno? - szepnął mi do ucha, łaskocząc oddechem mój odsłonięty kark– Przecież mnie nie znasz.
  Ma całkowitą rację – pomyślałam. Nie znałam go, ale czułam, że mogłam mu zaufać. Przecież wczoraj uratował mi życie, a to musiało o czymś świadczyć, prawda?
- Wiem, ale jakbyś chciał, już dawno byś coś mi zrobił – powiedziałam, zerkając dyskretnie na jego mięśnie.
Steve po raz kolejny się zaśmiał. Był to bardzo przyjemny gardłowy dźwięk. Przypominał mi wiatr, który ocierał się o leśne drzewa.
- Masz rację – powiedział i zrobił coś, czego się nie spodziewałam.
Jedną ręką oderwał mnie od ściany, podniósł i przerzucił przez swoje plecy. Krzyknęłam zaskoczona, a serce zaczęło mi szybciej bić z nerwów.
- Co ty, do diabła, robisz? - krzyknęłam przestraszona, bijąc Steve'a rękoma po plecach – Odstaw mnie na ziemię.
- Nie – skwitował, a ja czułam, że się uśmiecha.
- Odstaw, albo zacznę krzyczeć! - zagroziłam.
- Krzycz – odparł spokojnie – W tej melinie – zaakcentował ostatnie słowo – nikt ci nie pomoże.
W myślach przyznałam mu rację i uznałam, że nie będę na darmo zdzierać sobie głosu. Z cichym westchnieniem opadłam bezwładnie na jego plecy, nie mogąc uwierzyć, że pozwalam się tak traktować. Mimo całej tej sytuacji nie bałam się. Nadal miałam do niego zaufanie. Chyba.
- Niesiesz mnie jak worek ziemniaków – mruknęłam niechętnie.
- Bez przesady – zaśmiał się pod nosem – worek ziemniaków jest lżejszy – dodał ciszej.
Prychnęłam niezadowolona. Przez ten czas Steve zdążył pokonać już dwa piętra. Jeśli dobrze liczyłam, zostało nam jeszcze siedem. Byłam zła na siebie, że dałam się w to wciągnąć. W tym momencie mogłam spokojnie leżeć na kanapie, czytając ulubioną książkę, a nie wałęsać się po mieście z nieznanym mi mężczyzną. Więc dlaczego to robiłam?
W ekspresowym tempie dotarliśmy na sam szczyt. Tuż przed drzwiami, wychodzącymi na dach, Steve postawił mnie na ziemi. Z niemałą ulgą postawiłam z powrotem obydwie stopy na ziemi. Miałam głęboką nadzieję, że taka sytuacja już się nigdy więcej nie powtórzy.
Steve otworzył zardzewiałe drzwi i przepuścił mnie przodem. Z zaciekawieniem wyszłam na świeże powietrze. Spojrzałam w górę, niebo było lekko zachmurzone, a spomiędzy białych chmur przebijały się złote promienie słońca. Było ciepło, ale wiał silny porywisty wiatr. W pierwszym odruch zadrżałam z zimna, ale chwilę potem doszłam do wniosku, że jest całkiem przyjemnie.
Steve minął mnie i zatrzymał się przed samą krawędzią dachu budynku. Przez moment myślałam, że chce skoczyć. Nie widziałam, co bym wtedy zrobiła. Serce podskoczyło mi w piersi na samą myśl. Ostrożnie podeszłam do blondyna. Na tle Nowego Jorku prezentował się... tak potężnie. W tym momencie wydawało mi się, że stoi przede mną człowiek, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych.
- Pięknie tu, prawda? - powiedział cicho, odwracając głowę.
Przytaknęłam milcząco głową. Krajobraz był piękny, fakt, ale czegoś mi w nim brakowało. Wdzięku i naturalności. Te majestatyczne budynki, słynne nowojorskie drapacze chmur budziły w ludziach podziw i uznanie dla możliwości technicznych człowieka. Wyglądały tak, jakby swoimi iglicami próbowały dosięgnąć nieba, jakby próbowały znaleźć się wśród najjaśniejszych gwiazd niebieskiego firmamentu. Nie pociągało mnie to. Dla mnie były to klocki lego, które budowano, by zaspokoić swoje chore ambicje. Odkąd pamiętam nie przepadałam za ogromem. Ceniłam sobie prostotę i wyrafinowanie. Ileż to już razy marzyłam, by wyrwać się z tej betonowej dżungli i wyjechać na wieś? Ha! Nie wiem.
- Wiesz dlaczego lubię przychodzić w to miejsce? - spytał, patrząc daleko przed siebie – Bo przypomina mi stare, przedwojenne czasy. Nie wiem czy wiesz, ale kiedyś to miasto wyglądało zupełnie inaczej. Miejscami było szare, ale niektóre dzielnice promieniowały świeżością i radością jej mieszkańców. Ludzie żyli wolniej, cieszyli się zwykłymi urokami życia, a teraz pędzą przed siebie nie zwracając na nic uwagi. Ten budynek wybudowano na parę lat przed wybuchem drugiej wojny światowej. Była to wtedy perła nowojorskiej architektury. Mieściła się tu biblioteka i galeria wspaniałych  obrazów – Steve zamilkł i uśmiechnął się. Wyraz jego oczu stał się dziwnie melancholijny. Miałam wrażenie, że zapomniał o mnie i zatopił się całkowicie w swojej opowieści - Przychodziło tu tysiące ludzi – dodał po chwili – Każdy chciał zobaczyć najpiękniejszy budynek świata...

Steve:

Umilkłem. Przez parę sekund ponownie mogłem zobaczyć miasto żywcem wyjęte z lat trzydziestych dwudziestego wieku. Mimo wszystkich dogodności współczesnych czasów, brakowało mi miejsca, w którym spędziłem kawał swojego życia.
-  Co się stało? Co się zmieniło? - spytała cicho Lilianna.
Odwróciłem się i spojrzałem na nią. Stała parę kroków za mną, obejmując się ciasno ramionami.
- Nastała druga wojna światowa. Bibliotekę zamieniono na magazyn broni, a obrazy spalono.
- To smutne – wyszeptała – Mówi się, że w czasie wojny milkną muzy, a przecież wcale nie musiało tak być.
Lilianna podeszła do mnie i stanęła obok. Jej twarz pobladła, kiedy spojrzała w dół i machinalnie odsunęła się dwa kroki od krawędzi. Zaśmiałem się.
- Mówiłaś, że nie masz lęku wysokości – powiedziałem, mrużąc lekko lewe oko
- Bo tak myślałam – odpowiedziała szybko Lilianna – ale jeszcze nigdy nie byłam na TAKIEJ wysokości.
- Kobiety... - jęknąłem z uśmiechem.
Lilianna przewróciła teatralnie oczami. Kiedy to zrobiła, nie mogłem się powstrzymać.
- Kogoś mi przypominasz, wiesz? - powiedziałem, odgarniając z jej policzka zabłąkane pasmo włosów.
- Kogo? - spytała zaskoczona.
Nie wiem – miałem odpowiedzieć, ale w tym momencie dostałem ważną wiadomość z T.A.R.C.Z.Y.