Rozdział III

*Steve*


Bez namysłu waliłem pięściami w worek treningowy, czując jak pot ścieka mi strumieniem po twarzy. Była godzina czwarta w nocy, a ja nadal byłem na nogach, nie mogąc zmrużyć oka. Myślami wróciłem do czasów mojego dzieciństwa. Nadal nie mogłem uwierzyć, że to, co dla mnie wydarzyło się zaledwie parę lat temu, w rzeczywistości należało już do zamierzchłej przeszłości. Ten świat - nowy świat – był dla mnie największym życiowym wyzwaniem, któremu musiałem stawić czoła. Pamiętam, że będąc dziesięcioletnim chłopcem bawiłem się z innymi dziećmi do późnych godzin na podwórku, wracając tylko wtedy, kiedy matka zawołała mnie na kolację. Ha! Jeśli kolacją można było nazwać czerstwą kromkę chleba, posmarowaną odrobiną masła. To były ciężkie czasy. Kryzys gospodarczy w latach dwudziestych odbił się szerokim echem po całym świecie. Wiele rodzin głodowało. Nędzę i ubóstwo widziało się na każdym kroku i nie było w tym nic dziwnego.  Teraz życie amerykańskich dzieci wyglądało zupełnie inaczej. Byłem dumny z tego, że miałem w tym swój mały udział. 
Spojrzałem kątem oka na telewizor, w którym wyświetlane były najważniejsze fragmenty dzisiejszych wydarzeń. Westchnąłem, zatrzymałem rozhuśtany worek i sięgnąłem ręką po butelkę z zimną wodą. Przez ostatnie siedemdziesiąt lat wiele się zmieniło: technologia, muzyka, obyczaje, ale nie ludzkie zachowanie. Uważnie obserwowałem polityka, który wypowiadał się o wciąż rosnącym bezrobociu. Ci ludzie - zamiast pomóc - robili wszystko, żeby przechylić szale zwycięstwa na swoją stronę. Chora żądza władzy od zawsze mnie przerażała, z przykrością musiałem stwierdzić, że z roku na rok było coraz gorzej. 
Po kilku minutach obraz zmienił się, a CNN po raz kolejny wyświetliło relacje z dzisiejszego wczorajszego wypadku na ulicy Lincolna. Jeszcze raz zobaczyłem chwilę, w której odpycham Liliannę spod kół czarnego BMW. Patrzyłem, jak dziewczyna uderza głową o chodnik, jak podbiegam do niej i potrząsam nerwowo jej ciałem. Lilianna miała olbrzymie szczęście, że tamtędy przechodziłem. Gdyby nie ja - zginęłaby, a tak skończyło się tylko na kilku niegroźnych zadrapaniach. 
Spojrzałem na wpół pustą plastikową butelkę. Byłem zły na siebie, że zgodziłem się na nasze ponowne spotkanie. Zdawałem sobie sprawę, że nie wyniknie z tego nic dobrego. Co ja najlepszego zrobiłem? O czym wtedy myślałem? 
Westchnąłem. Wiedziałem dlaczego tak zareagowałem.
Ona mi kogoś przypominała. Kogoś, kogo znałem bardzo dawno  temu. Sposób w jaki trzymała głowę, w jaki się wypowiadała. Ton jej głosu i kolor oczu Lilianny były mi znajome. Musiałem się dowiedzieć o jaką osobę mi chodzi. To było silniejsze ode mnie, chociaż wiedziałem, że cena, którą przyjdzie mi ewentualnie zapłacić, będzie wysoka.  
Wypiłem resztkę niegazowanej wody, zgniotłem w dłoniach butelkę i wróciłem do przerwanego wcześniej treningu. 




*Lilianne*

Stałam zawieszona pomiędzy dwoma sukienkami. Czerwoną i granatową. Nie wiedziałam, którą mam wybrać, każda wydawała mi się na swój sposób odpowiednia. Wiedząc, że decyzja nie nadejdzie szybko, postanowiłam chwilowo dać za wygraną i poszłam do kuchni. Otworzyłam drzwi lodówki i wyjęłam z niej karton soku pomarańczowego. Odkręciłam korek i nalałam chłodny napój do szklanki. Upijając łyk, zastanawiałam się, jak będzie wyglądać nasze kolejne spotkanie. 
Wstydziłam się do tego przyznać, ale troszkę się bałam. Ostatni raz byłam sam na sam z chłopakiem w czasach, kiedy chodziłam jeszcze do liceum. Uśmiechnęłam się pod nosem. Nigdy nie miałam zbyt dużego powodzenia u mężczyzn, a miałam wrażenie, że z wiekiem niespecjalnie się to zmieniło. Spojrzałam na swoje lustrzane odbicie. Nie uważałam się za atrakcyjną kobietę. Skórę miałam poszarzałą, brązowe włosy sterczały mi we wszystkie strony, nie dając się ułożyć. Oczy. Westchnęłam cicho. Nie wiedziałam jakiego są koloru. Czasami bywały zielone, innymi czasy brązowe. Niekiedy w ostrym świetle przybierały nienaturalną żółtą barwę. Były dziwne. Zupełnie tak jak ja. 
Zegar na ścianie wybił godzinę trzynastą. Miałam bardzo mało czasu. Odłożyłam pustą szklankę do zlewu i wróciłam do swojego pokoju. Ominęłam szerokim łukiem fotel, na którym położyłam obydwie sukienki. Wiedziałam, że nie czułabym się dzisiaj w nich komfortowo. 
Wyjęłam z szafy czarne rurki, brązowy bezrękawnik i ciemnoniebieską koszulę w kratkę. Zdawałam sobie sprawę, że nie jest to zbyt dziewczęce ubranie, ale niewiele myśląc założyłam je na siebie. Czułam się w nim pewnie i wygodnie. Miałam nadzieję, że to wystarczy, 
Ostatni raz przed wyjściem przejrzałam się w lustrze. Pod grubą warstwą makijażu ukryłam zadrapania po wczorajszym wypadku. Niestety rana na moim czole była zbyt duża, żeby móc ją w pełni zakryć pudrem. Wyraz twarzy – mimo wszystko -  miałam spokojny, ale w głębi duszy trzęsłam się ze zdenerwowania. Nie byłam pewna jak zareaguję, kiedy ponownie zobaczę Steve'a. Wiedziałam, że moje wczorajsze zachowanie było wynikiem adrenaliny. Czy dzisiaj będzie podobnie? Przecież on mnie uratował. Czy mogłam się zachowywać przy nim naturalnie? 
Schyliłam się i ubrałam czerwone balerinki. Zanim wyszłam, zajrzałam do sypialni mojej babci, która czytała na łóżku książkę. 
- Wychodzę, babciu – oznajmiłam.
Staruszka podniosła wzrok i spojrzała na mnie znad swojej lektury. Na jej twarzy zagościł serdeczny uśmiech. 
- Widzę, Anno – westchnęła – Tylko nie siedź długo z tym chłopcem, dobrze? - powiedziała, mrugając do mnie.
Zachichotałam. Babcia znała mnie najlepiej na świecie – wiedziałam to od dawna. Czasami miałam wręcz wrażenie, że czyta w moich myślach. 
- Skąd wiedziałaś, że idę się spotkać z chłopakiem? - spytałam ciekawa, przecież nie pisnęłam o tym jednym słowem. 
  - Cały dzień jesteś taka podniecona, wnusiu. Nie urodziłam się przecież wczoraj. Wiem, kiedy coś się święci – powiedziała znad „Dumy i Uprzedzenia” i ponownie wróciła do przerwanej lektury.
Przewróciłam oczami. Ta kobieta była dla mnie niepojęta. 
- Jakby coś się działo, zadzwoń – krzyknęłam, zamykając za sobą drzwi od mieszkania.




*Steve*

Czekałem na Liliannę już od dziesięciu minut.  Wiedziałem, że jest to godzina szczytu i są korki, ale mimo wszystko powoli zaczynałem się o nią martwić. Co ona wczoraj powiedziała? Nowy Jork to niebezpieczne miasto. Miała rację. Niestety. 
Rozejrzałem się po lokalu. Lubiłem to miejsce. Było ciche i przytulne. Przychodziłem tu za każdym razem, kiedy potrzebowałem odrobiny prywatności i spokoju. Mściciele to wspaniała, aczkolwiek toksyczna rodzina. Od czasu do czasu potrzebowałem odrobiny spokoju. Nie oszukujmy się. Stark każdego potrafi wyprowadzić z równowagi, a mi jest daleko do anielskiej cierpliwości. Przysięgam, że kiedyś stracę panowanie nad sobą i zetrę mu ten chytry uśmieszek z jego paskudnej gęby. To wyjdzie mu – i przede wszystkim nam wszystkim – tylko  na dobre. Przy okazji może nauczyłoby go to odrobiny pokory, której tak bardzo mu brakuje. 
Drzwi kawiarni otworzyły się i do środka weszła Lilianna. Z uśmiechem obserwowałem, jak nieśmiało rozgląda się po pomieszczeniu szukając mojej osoby. Kiedy odnalazła mnie wzrokiem, spłonęła rumieńcem i ruszyła w moją stronę. Widać było, że jest spięta i zdenerwowana. Trochę mnie to zdziwiło.
- Przepraszam, że musiałeś tak długo na mnie czekać – odezwała się pierwsza, patrząc się uparcie na oparcie krzesła – Zgubiłam się.
- Nie szkodzi – odparłem i poprosiłem, żeby usiadła.
Dziewczyna zawahała się przez moment. Mogłem przysiąc, że jej głowa dygnęła w kierunku wyjścia.            Zaśmiałem się pod nosem. Czyżby rozważała możliwość ucieczki? 
- Nie gryzę, Lilianno – powiedziałem, chcąc dodać jej otuchy – siadaj!
Uśmiechnęła się nieśmiało i spojrzała na mnie spod czarnych rzęs. W jej oczach dostrzegłem niepewność. Zrobiło się trochę niezręcznie. Nie wiedząc co mam zrobić, wstałem i podszedłem do niej. 
- Chodź – powiedziałem i pociągnąłem ją delikatnie za ramię.
- Ej! - krzyknęła zaskoczona – Co robisz?
- Nie bój się – mrugnąłem do niej – Chce ci coś pokazać. 


_________________________________________

To taki... statyczny rozdział.


PS. Bardzo proszę o zostawianie swoich adresów ;) Jak będą luzy w szkole z chęcią poczytam :)