Rozdział II

*Lilianne*

Siedziałam bez ruchu na szpitalnej kozetce, krzywiąc się za każdym razem, kiedy lekarz przytykał mi do krwawiącej rany, nasączony wodą utlenioną, wacik. Bolało, ale nie skarżyłam się. Chciałam jak najszybciej opuścić to miejsce. Nie lubiłam szpitali, w których minuta wydawała się godziną, a godzina wiecznością. W milczeniu przyglądałam się zielonym płytkom, którymi wyłożona była sala zabiegowa. Mówi się, że zieleń uspokaja, ale ja nie czułam się spokojna. Z każdą sekundą mój niepokój wzrastał, a strach wykręcał mi wnętrzności.  Martwiłam się przede wszystkim o babcię, która nie powinna przebywać tak długo sama w domu. Osoby z Alzheimerem wymagają stałej opieki i nieustannej troski, bałam się, że babcia podczas mojej nieobecności mogła zrobić sobie krzywdę.
- Mogę już iść? - spytałam po raz kolejny, wykręcając ręce ze zdenerwowania – Naprawdę nic mi nie jest – dodałam spokojniejszym tonem, widząc niezadowoloną minę lekarza.
- Jeszcze chwilę, Lilianno – westchnął stary doktor, przyglądając się mojemu rozcięciu nad łukiem brwiowym- Miałaś niesamowite szczęście, dziewczyno. To się mogło dla ciebie tragicznie skończyć.
Tak, miałam szczęście - przytaknęłam mu w myślach.
Po raz kolejny odtworzyłam w głowie moment tamtego wypadku. Kiedy widziałam pędzący prosto na mnie czarny samochód, naprawdę myślałam, że będę musiała umrzeć. To, że tak się nie stało, zawdzięczałam tylko temu odważnemu mężczyźnie. Zamknęłam oczy, próbując przypomnieć sobie jego twarz, niestety bez skutku. Byłam zła na siebie, że nie zapytałam go, jak się nazywa. Chciałam mu się jakoś odwdzięczyć, przecież gdyby nie on, przywieźliby mnie tutaj w foliowym worku. Co by się wtedy stało z babcią?
- Myślę, że nie trzeba tego zszywać – powiedział nagle doktor, przyklejając do mojego czoła duży biały plaster – Rana nie jest zbyt głęboka.
- To znaczy, że jestem wolna? - spytałam z nadzieją w głosie, wstając równocześnie z łóżka.
- Tak – kiwnął głową lekarz, bacznie mi się przyglądając – Ale przez najbliższe dwa dni musisz unikać wysiłku! - dodał, kiedy stałam przy samych drzwiach sali.
Właśnie miałam wychodzić, ale zatrzymałam się, odwróciłam i z lekkim uśmiechem podziękowałam staremu doktorowi za pomoc. Zdawałam sobie sprawę, że nie byłam cierpliwą pacjentką. Od śmierci rodziców i zdiagnozowaniu choroby babci unikałam szpitali jak ognia. Przywoływały one zbyt wiele bolesnych wspomnień.
- Nie ma sprawy, Lilianno – odpowiedział lekarz, wrzucając do zlewu metalowe narzędzia, którymi wyjmował odłamki szkła z moich ran – uważaj na siebie.
  Jeszcze raz dziękując, otworzyłam drzwi sali i wyszłam na nieoświetlony korytarz.  Już miałam skręcić w prawo, kierując się do głównego wyjścia, ale zatrzymał mnie dobiegający z ciemności lekko zachrypnięty męski głos.
  - Wszystko w porządku? Nic ci nie jest? - spytał właściciel owego głosu, wstając z jednego z krzeseł znajdujących się na korytarzu.
   Zatrzymałam się w pół kroku, rozpoznając ten głos.  Nie mogłam się mylić, wiedziałam, że przede mną stał On, mężczyzna, który mnie uratował. Nie mogłam uwierzyć, że przyjechał tutaj za mną. Momentalnie ułożyłam w głowie formułki: Bardzo dziękuję za uratowanie mojego życia, jestem ci dozgonnie wdzięczna... albo Nie wiem jak mogłabym ci się odwdzięczyć, to co zrobiłeś było niesamowicie odważne... Niestety żadne z tych zdań nie przeszło mi przez gardło. Stałam i patrzyłam, nie wiedząc jak mam się zachować.
   - Dlaczego? - zdołałam wyjąkąć, za co od razu zganiłam siebie w myślach. Moja reakcja była bardzo niestosowna, ale nie mogłam wydusić z siebie pełnego zdania. Miałam tylko nadzieję, że nieznajomy nie weźmie mi tego za złe.
  Mężczyzna podszedł do mnie, w słabym świetle mogłam jedynie dostrzec zarys jego sylwetki. Był ogromny. Ze swoim metrem pięćdziesiąt musiałam wysoko zadrzeć głowę, żeby móc spojrzeć mu w oczy. Mimo panującego mroku, widziałam dokładnie barwę jego tęczówek.  Były błękitne, niczym niebo poza miastem w samo południe.
  - Instynkt – powiedział, a ja poczułam, że się uśmiecha – Nie mogłem pozwolić, żeby tak pięknej damie stała się krzywda.
   Z moich ust dobiegł nerwowy chichot, którego nie mogłam powstrzymać. Zawstydzona spuściłam głowę, by móc pozbierać myśli i wydusić z siebie choć jedno sensowne słowo. Czułam się bardzo niezręcznie, jeszcze nigdy nie znalazłam się w takiej sytuacji.
   - Dziękuję – powiedziałam nieśmiało, wpatrując się uparcie w swoje buty.
Zdawałam sobie sprawę, jak głupio to brzmi, ale nie miałam odwagi podnieść oczu. Niebieskooki bardzo mnie onieśmielał. Biła od niego dziwna energia, która sprawiała, że czułam się przy nim bezpiecznie. Nie umiałam tego wytłumaczyć, przecież w ogóle go nie znałam. Być może moja podświadomość mówiła mi, że mogę mu zaufać.
  - Chodź – powiedział – Odwiozę cię do domu
  - Nie, nie trzeba – odrzekłam, odsuwając się nieznacznie od nieznajomego – Już dosyć dla mnie zrobiłeś, nie chcę być problemem.
  - Daj spokój – mówiąc to, położył swoją dłoń na moich plecach i delikatnie popchnął mnie w kierunku klatki schodowej.
  Nie wiedząc co mam zrobić, poddałam się mu, ale w głowie miałam setki pytań. W milczeniu minęliśmy pusty korytarz. Jedynym dźwiękiem, który dochodził do moich uszu były – roznoszone przez echo – odgłosy naszych kroków. Mimo iż nie uważałam się za osobę strachliwą, w tej sytuacji czułam pewien dyskomfort, który sprawił, że moje ciało obleciała gęsia skórki. Objęłam się ramionami i obejrzałam się za siebie. Miałam dziwne wrażenie, że za każdym zakrętem czai się bielejąca w mroku zjawa. Przełknęłam głośni ślinę i przyspieszyłam kroku. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu.
   - Stało się coś? - spytał się, widząc zapewne mój niepokój.
   - Nie lubię szpitali – powiedziałam cicho, ponownie oglądając się za siebie.
  - Zauważyłem , ale to nie powód, żeby odwracać się co pięć kroków! - odparł ze śmiechem, ale nagle spoważniał – Spokojnie. Chcę cię tylko bezpiecznie odwieść do domu. Nie musisz się mnie bać.
   - Wiem, przepraszam – powiedziałam cicho i zatrzymałam się – To co się dzisiaj wydarzyło... - spojrzałam prosto w niebieskie oczy mężczyzny, jąkając się – Wybacz... Ja nie wiem co mam robić,  jak mam ci dziękować... Uratowałeś mi życie, a ja nie znam nawet twojego imienia...
   Wreszcie wydusiłam to z siebie. Miałam wobec niego ogromny dług, który musiałam spłacić. Nie wiedziałam tylko jak.
  - Steve. Steve Rogers – przedstawił się, a ja lekko się uśmiechnęłam.
   - Lilianne King – powiedziałam, wyciągając ku niemu rękę.
   Nieznajomy Steve, zamiast ją uścisnąć, pochwycił ją i pocałował mnie w dłoń. Kiedy to zrobił, nogi się pode mną ugięły, a na policzki wyskoczyły mi czerwone rumieńce.
  - Niezmiernie mi przyjemnie – powiedział, następnie otworzył drzwi i przepuścił mnie w nich.
  Zaskoczona jego szarmanckim zachowaniem, przeszłam przez nie, nie odzywając się ani słowem.   Nagle usłyszałam dzwoniący w mojej torebce telefon. Jak oparzona otworzyłam torbę i zaczęłam w niej szukać komórki. Po kilkunastu sekundach miałam już ją w ręce. Chciałam odebrać, ale właśnie w tym momencie padła mi bateria nokii.
   - O nie! - jęknęłam, gwałtownie potrząsając telefonem – Nie, proszę, nie rób mi tego!
   Kiedy przeklinałam w myślach złośliwość rzeczy martwych, poczułam na ramieniu czyjąś dłoń. Odwróciłam głowę i zobaczyłam, że Steve wręcza mi swoją komórkę. Uśmiechnęłam się z wdzięcznością i szybko wybrałam numer stacjonarny. Już po sygnale usłyszałam w słuchawce zaniepokojony głos babci.
   - Gdzie jesteś? - spytała
   - W szpitalu – odpowiedziałam, nie chcąc jej okłamywać – Będę góra za pół godziny. Nic mi się nie stało- oznajmiłam uprzedzając jej pytanie - Muszę kończyć, babciu. Dzwonię z czyjegoś telefonu. Pa.
   - Steve – powiedziałam, oddając mu telefon – Przepraszam. Ze mną są dzisiaj same problemy. Muszę Ci to jakoś wynagrodzić...
   - Nie musisz, Lilianno – rzekł, chowając komórkę do kieszeni swojej kurtki – Chodź, odwiozę cię.
   Widząc, że w domu czeka na mnie zdenerwowana babcia, nie oponowałam. Zachowanie Steve'a zaimponowało mi. Zachowywał się jak prawdziwy dżentelmen. W myślach przyrzekłam sobie, że przy pożegnaniu zaproszę go na kawę. Przynajmniej to mogłam dla niego zrobić.
  Kiedy szliśmy przez puste korytarze szpitala, zdążyłam się mu dobrze przyjrzeć. Był wysokim, dobrze zbudowanym blondynem o kobaltowych oczach. Wyglądał na człowieka, który dbał o swoją sprawność fizyczną, ale nie stronił też od dobrej książki. Był odważny, miły i uczynny. Mężczyzna ideał. Byłam pewna, że na co dzień nie może się odpędzić od kobiet. Z takim wyglądem i manierami na pewno podbił nie jedno niewieście serce.
   Zarumieniłam się, kiedy Steve przyłapał mnie na bezwstydnym gapieniu się na jego osobę. Uśmiechnął się, a ja poczułam ciepło bijące z jego oczu. Był niesamowity. Nigdy nie wierzyłam w miłość od pierwszego spojrzenia, teraz też nie, ale byłam pewna, że w Stevie bardzo łatwo jest się zakochać.
  - Gdzie mieszkasz? - spytał, kiedy wyszliśmy na zewnątrz.
  Była już ciemna noc, a z zachodu wiał delikatny wietrzyk, który przynosił znad oceanu chłodne i rześkie powietrze. Wzięłam głęboki wdech. W tym wiecznie zakurzonym mieście świeży powiew wiatru należał do prawdziwej rzadkości.
  -  Erie Street. Manhattan.
   Steve nie powiedział nic, poprowadził mnie do żółtej taksówki, stojącej na szpitalnym parkingu i otworzył drzwi.
  - Poczekaj! - szepnęłam, ciągnąc go za rękaw brązowej skórzanej kurtki – Nie stać mnie na taksówkę!
   Blondyn odwrócił się i popatrzył na mnie. Spuściłam szybko głowę, wstydząc się zaistniałej sytuacji. Czułam się okropnie. To było bardzo upokarzające.
   - Lilianno – powiedział Steve lekko zniecierpliwionym głosem – Powiedziałem przecież, że cię odwiozę. Nie utrudniaj mi tego i wskakuj do samochodu.
   Mimo iż zaskoczył mnie jego ton, nie ruszyłam się z miejsca. Nie chciałam go wykorzystywać. Wiedziałam jednak, że sama sobie nie poradzę. Po chwili wahania wsiadłam do taksówki, a Steve zrobił to samo. Przesunęłam się, robiąc mu miejsce. Czułam się bardzo niezręcznie.
   Auto ruszyło z piskiem opon, wgniatając mnie w tylne siedzenie samochodu. Patrzyłam jak z każdą sekundą krajobraz za oknem się zmienia. Po dwóch minutach widziałam centrum miasta w pełnej krasie. Oślepiające światła neonów i różnorakich szyldów atakowały mnie z różnych stron. Nawet teraz mogłam usłyszeć wyjące syreny wozów policyjnych. Nowy Jork mnie przerażał, zwłaszcza nocą.
   - Nie lubisz tego miasta – stwierdził Steve, badawczo mi się przyglądając.
   -Nie – odpowiedziałam, krzyżując ręce na piersi – Jest duże i niebezpieczne – dodałam po krótkiej chwili.
   Steve spojrzał na swoje ręce i zamilkł. Grymas na jego twarzy mówił mi, że coś go gryzie.
  - A ty? - spytałam, ciekawa jego odpowiedzi.
   Mężczyzna westchnął i uśmiechnął się pod nosem.
  - Uwielbiam je – odpowiedział.
  Prychnęłam pod nosem.
            - Ciekawe za co? - Steve przeniósł swój wzrok z powrotem na mnie, a ja zaczęłam żałować, że nie ugryzłam się w język – Każdego dnia dochodzi tu do dziesiątek morderstw, kradzieży czy gwałtów. Człowiek boi się wyjść z domu, bo istnieje duże prawdopodobieństwo, że zostanie zmiażdżony przez lecące w jego kierunku czarne BMW – zaczęłam paplać jak najęta, gwałtownie gestykulując  rękoma, chcąc zniwelować swój błąd – Przynajmniej raz w tygodniu pojawia się tu super zły złoczyńca, który strzela laserami na lewo i prawo, a grupka samozwańczych bohaterów, którzy nie wiedzą, że bieliznę nosi się pod spodniami, próbuje go powstrzymać...
   Steve zakasłał, zwracając tym samym moją uwagę. Spojrzałam na niego. Śmiał się, choć próbował zamaskować to kaszlem. Myślałam, że się zaraz udusi.
  - To naprawdę tak wygląda? - spytał, patrząc się na mnie pobłażliwym wzrokiem, wciąż się uśmiechając.
   Zrozumiałam, że chcąc ukryć swoją głupotę, palnęłam jeszcze większą.
   - Troszeczkę. Nie śmiej się ze mnie, proszę – powiedziałam, kładąc mu rękę na ramieniu.
   Niebieskooki zrobił poważną minę, ale nie wytrzymał pięciu sekund i znów wybuchnął gromkim śmiechem, a ja razem z nim. Kiedy się tak śmiałam, poczułam, że zeszło ze mnie ciśnienie. W tym momencie miałam dziwne wrażenie, że znam się ze Steve'em parę lat. Krępująca atmosfera gdzieś przepadła.
   Właśnie miałam się zapytać ile ma lat, gdzie pracuje, kiedy taksówka gwałtownie zahamowała, a ja poleciałam do przodu uderzając głową o tył przedniego siedzenia auta. Zabolało, ale szybko doprowadziłam się do porządku, myśląc, że pasy bezpieczeństwa to jednak super sprawa.
   - Należy się dwadzieścia pięć dolarów i sześćdziesiąt centów – odezwał się taksówkarz.
   Steve wyciągnął z kieszeni spodni portfel i wyjął z niego sto dolarów.
  - Reszty nie trzeba – powiedział i wysiadł z taksówki.
  Ja chyba śnię – pomyślałam, wychodząc za nim. Za taką kwotę byłabym gotowa wyjść na ladę knajpy w której pracuję i zatańczyć taniec brzucha w spódniczce hula. Nie mogłam uwierzyć, że z taką łatwością można się pozbyć takiej ilości gotówki.
  - Steve? - zagadnęłam, kiedy ruszyliśmy w stronę mojej kamienicy. Opanowałam kołatanie serca i zebrałam się na odwagę – Mogę cię zaprosić jutro na kawę?
  Nie odpowiedział. Zamyślił się.  Czyżby nie chciał?
   - Nie nalegam, oczywiście – dodałam szybko, widząc jego wahanie – Nie chcę się narzucać, pewnie jesteś bardzo zajęty.
   Mimo wszystko zrobiło mi się smutno. Miałam nadzieję, że jeszcze się spotkamy, nie chciałam tak tego kończyć. Spojrzałam na swój blok, na schodzący z szarych ścian tynk. Zdawałam sobie sprawę, że nie był to szczyt luksusów. Kto by chciał się zadawać z dziewczyną z niższych sfer, której nawet nie stać na taksówkę? Spuściłam głowę. Co ja sobie wyobrażałam?
  - To tutaj – powiedziałam, zatrzymując się i wskazując ręką na drzwi najbliższej klatki schodowej – Dziękuję za wszystko. Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła. Do widzenia.
  Ruszyłam w stronę swojego mieszkania, nie oglądając się za siebie. Nie chciałam wyjść na bez wdzięczną dziewuchę, ale co mogłam w takiej sytuacji zrobić?
   - Lilianno! - zawołał nagle za mną. Odwróciłam się i spojrzałam na niego – Jutro o czternastej. W Cafe Duke.
   Uśmiechnęłam się i przytaknęłam głową. Cieszyłam się, że będę mogła poznać go bliżej. Było w nim coś, co sprawiało, że czułam się jak dama, którą nie byłam. Był czarujący. Nagle usłyszałam cichutkie pukanie w okno. Spojrzałam w górę i zobaczyłam stojącą w oknie babcię. Zerknęłam na Steve'a. Uśmiechał się. Pomachałam mu i weszłam do kamienicy. Czułam, że Steve odprowadził mnie wzrokiem do samych drzwi.

______________________

Najdłuższy rozdział, jaki udało mi się dotychczas napisać.
Jest tak słodki i patetyczny, że nie musicie słodzić herbaty przez tydzień.

Serdecznie zapraszam na Opowieści Królestwa Loren.

Boję się Twojej reakcji, Wilczyco.