Rozdział I

*Steve*

Właśnie wychodziłem z baru szybkiej obsługi, kiedy zobaczyłem sznur policyjnych aut, goniących – jadące z dużą prędkością – czarne BMW. W pewnym momencie policjant otworzył okno radiowozu i zaczął z niego celować służbowym pistoletem do ściganego samochodu. Trafił w tylną oponę auta. Kierowca BMW stracił panowanie nad pojazdem. Widziałem, jak samochód odbił się od ulicznej latarni i - dachując – zbliżał się niebezpiecznie do przystanku autobusowego pełnego ludzi. Reakcja tłumu była niemal natychmiastowa. Wszyscy w popłochu rzucili się do ucieczki. Z jednym wyjątkiem.
Bez zastanowienia rzuciłem się w kierunku – sparaliżowanej strachem – dziewczyny.  Krzyczałem, żeby się odsunęła, ale ona nie zwróciła uwagi na moje słowa. Jak zaczarowana wpatrywała się w pędzące ku niej auto.  Niewiele myśląc podbiegłem do niej, szarpnąłem do góry i pchnąłem ją na zimny chodnik. Zdążyłem zrobić to w ostatniej sekundzie. Chwilę później do moich uszu dobiegł huk wybuchającego – za moimi plecami - samochodu. Odłamki szkła obsypały mnie rzęsistym deszczem, raniąc moje plecy.
Nie zważając na rosnące zamieszanie wokół wypadku, szybko podbiegłem do leżącej na ziemi dziewczyny. Sprawnym ruchem odwróciłem ją na plecy, mając nadzieję, że nic jej się nie stało. Z lekkim niepokojem spojrzałem na jej podrapaną twarz. Z drobnych otarć powoli sączyła się ciemnoczerwona krew. Oczy miała zamknięte, ale z ulgą stwierdziłem, że oddycha.
- Halo – delikatnie potrząsnąłem głową brunetki, uważając, żeby nie zrobić jej większej krzywdy – Słyszysz mnie?
- Tak – wyszeptała, powoli otwierając oczy.
Trzęsącą się ręką odgarnęła włosy z czoła, krzywiąc się, kiedy dotknęła krwawiącej rany.  Na jej twarzy malował się strach i zdezorientowanie.
- Spokojnie – powiedziałem, pochylają się nad dziewczyną – Pogotowie zaraz przyjedzie.
Słysząc to, nieznajoma – ku mojemu pełnemu zdumieniu -  momentalnie przeszła do pozycji siedzącej.
- Nie, naprawdę -  powiedziała, próbując wstać – Nic mi nie jest.
Widząc, że ledwo trzyma się na nogach, przytrzymałem ją w pasie. Dziewczyna była bardzo niska, nie sięgała mi nawet do ramion.
- Nie ma mowy – powiedziałem, kręcąc głową – te zadrapania powinien obejrzeć lekarz, mogą być w nich odłamki szkła. Poza tym uderzyłaś głową o chodnik. Możesz mieć wstrząs mózgu.
- Ale moja babcia... - wyjąkała – jest sama w domu i zacznie się martwić.
Właśnie miałem powiedzieć, że w tej chwili to nie jest ważne, że pobyt w szpitalu będzie kwestią godziny, ale właśnie nadjechała karetka pogotowia. Korzystając z tego, że dziewczyna jest w dalszym ciągu zbyt oszołomiona i nie zdolna do stawiania oporu, zaprowadziłem ją do najbliższego ambulansu, uważając na porozrzucane po ziemi kawałki czarnego samochodu.
Bez słowa przekazałem ją ratownikom, którzy od razu się nią zajęli. Wiedząc, że jest już w dobrych rękach, podszedłem do policjanta, spisującego raport.
- Co się stało? Kto to był? - spytałem funkcjonariusza, głową wskazując na rozbite BMW.
- John Brown, napadł na bank przy Greenwich Street – powiedział, nie spuszczając wzroku z policyjnego notesiku.
Słuchając go, obejrzałem się za siebie i zobaczyłem, jak ratownicy pomagają wsiąść dziewczynie do karetki. Brunetka podłapała moje spojrzenie.
- Dziękuje – wyczytałem z ruchu jej ust.
Uśmiechnąłem się do niej ciepło, zostawiłem policjanta i zacząłem przepychać się przez bezmyślny tłum gapiów. Ruszyłem w kierunku swojegoo motoru, zaparkowanego dwie ulice dalej.
Postanowiłem nie zawiadamiać Starka o tym wypadku. Bandyta został już złapany, więc nie było sensu mieszać w to Avengersów.
Spojrzałem na zegarek. Za dziesięć minut miałem rozpocząć trening z Sokolim Okiem, ale kiedy odpaliłem harleya poczułem, że powinienem być teraz w innym miejscu. Wyjechałem z ruchliwej ulicy i podążyłem za jadącą na sygnale karetką.