Prolog

 *Lilianne*

„Nowy Jork. Najludniejsze miasto Stanów Zjednoczonych, centrum jednej z największych aglomeracji świata. Miejsce, w którym wszystko jest możliwe ...” 

  Spojrzałam w górę. Moim oczom ukazał się - tak dobrze znany mi – widok drapaczy chmur.  Nienawidziłam tego miasta. Nienawidziłam go z całego mojego serca. Ten hałas, zgiełk, bezosobowy tłum mieszkańców – to wszystko sprawiało, że czułam się tutaj obco. Nigdy nie mogłam zrozumieć ludzi, którzy wybierali Nowy Jork na miejsce swojego zamieszkania. Dla mnie to miasto było pułapką bez wyjścia.
Powoli zapadał wieczór. Ostatnie promienie słońca rzucały swoje żółtawe światło na szklane ściany budynków. Tak jak co dzień, zatrzymałam się przed jedną z licznych piekarni w mieście i weszłam do środka.
- To co zwykle, poproszę – powiedziałam, podchodząc do lady.
- Ciężki dzień? - spytał mnie pan Robinson, właściciel owej piekarni, pakując do papierowej torby ciepłe bułeczki.
- Nawet nie wie pan, jak bardzo – westchnęłam, wyjmując z portfela półtora dolara.
- Powinnaś trochę odpocząć, Lilianne. Zdaję sobie sprawę, że Twoja sytuacja jest niewesoła, ale mimo wszystko powinnaś wziąć sobie parę dni wolnego.
  Spojrzałam na pana Robinsona i lekko się uśmiechnęłam. Od pięciu lat byłam stałą klientką tego sklepu, a pan Robinson zdążył mnie przez ten czas bardzo dobrze poznać . Martwił się o  mnie, to było widać w jego oczach.
- Jutro robimy inwentaryzację - odpowiedziałam, pakując pieczywo do mojej skórzanej torebki – Myślę, że bar będzie zamknięty przynajmniej przez kilka dni...
- Chociaż tyle – powiedział pan Robinson, robiąc przy tym dziwną minę. Sprawiał wrażenie człowieka, który usilnie się nad czymś zastanawiał.
Zerknęłam na zegarek i ze zgrozą stwierdziłam, że za parę minut odjeżdża mi jeden z ostatnich pociągów metra.
  Podziękowałam grzecznie za bułki i wyszłam z powrotem na ruchliwą ulicę. Wzięłam głęboki wdech. W powietrzu unosił się nieznośny zapach spalin i kurzu. Szybkim krokiem kierowałam się w stronę metra. Byłam bardzo zmęczona. Najchętniej położyłabym się na pierwszej lepszej ławce. Chciałam choć na chwilę zamknąć oczy i zanurzyć się w stanie cudownego niebytu.
  Moje niewesołe myśli przerwał dźwięk dzwoniącej komórki. Odebrałam telefon i przyłożyłam go do ucha.
- Anne - usłyszałam w słuchawce znajomy głos mojej babci - Kiedy wrócisz do domu?
- Nie wiem, babciu - odpowiedziałam, próbując przekrzyczeć zgiełk ulicy – Powinnam być za jakieś piętnaście minut.
- Czekam - powiedziała i rozłączyła się.
  Nagle powietrze przeszył odgłos padających strzałów i wycie policyjnej syreny. Obejrzałam się i zobaczyłam pędzący - prosto na mnie - samochód ścigany przez policję. Jak zaczarowana patrzyłam, jak auto z każdą sekundą zbliża się w moją stronę.
Podświadomość kazała mi uciekać, ale moje ciało odmówiło mi posłuszeństwa. Podobno w takich sytuacjach ludzie odtwarzają sobie w głowie momenty z całego swojego życia. Ja nie byłam  w stanie nawet zamknąć oczu.
Kątem oka zobaczyłam, że wszyscy przechodnie obok mnie rzucają się w panice do ucieczki. Stałam na chodniku zupełnie sama. Ktoś do mnie coś krzyczał, ale nie zrozumiałam słów.
Nie mogąc się ruszyć, obserwowałam zbliżające się pojazdy. Widziałam wszystko bardzo dokładnie, tak jakby cała ta akcja działa się w zwolnionym tempie, choć wiedziałam, że była to kwestia tylko setnych ułamków sekundy.
Kiedy od zderzenia z samochodem dzieliło mnie kilkanaście metrów, zamknęłam oczy i przygotowałam się na śmierć.


____________________________________________
Ot i mamy prolog.
Nie jestem z niego całkowicie zadowolona, ponieważ inaczej go sobie wyobraziłam.
Jak widać akcja toczy się swoim własnym życiem i aż się boję, co z tego wyniknie.